"ปู่เสก" เป็นชื่อที่คุณแม่ของผมสอนให้หลาน (ลูกของผม) เรียกคุณพ่อของผม ฟังดูน่ารักดี เลยนำมาตั้งให้กับเรื่องที่ได้ยินมาจากคุณพ่อ และอยากจะบันทึกไว้เผื่อในอนาคตจะได้เก็บไว้อ่านเพื่อรำลึกถึงความทรงจำในอดีต
ปู่เสก และย่าสา เพิ่งกลับจาก ไหว้บรรพบุรุษที่ อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม
พอกลับมาถึงกรุงเทพฯ ปู่เสกรีบโทรเรียกลูกๆ ให้มารับของชนิดหนึ่งกลางดึก เมื่อเปิดถุงดูพบว่าเป็นของกินลักษณะเหมือนข้าวต้มมัด ย่าสารีบบอกให้ลูกๆ แกะกินเลย ลูกๆ ก็อิดออดนิดหน่อย บอกว่านี่ดึกแล้วไว้ค่อยกินพรุ่งนี้เถอะ แต่ย่าสาก็คะยั้นคะยอให้ลองกินกัน ลูกๆ เลยจำใจต้องแกะห่อที่เข้าใจว่าเป็นข้าวต้มมัดนั้นออกดูและหยิบเข้าปาก พอแตะถึงลิ้นเท่านั้นแหละ ไม่ต้องรอให้ย่าสาคะย้้นคะยออีกรอบแล้ว ต่างคนต่างแกะ ห่อต่อไปเอาเข้าปาก คนละอีกสองสามห่อ เพราะรสชาติของขนมชนิดนี้นั้น มันต่อกับข้าวต้มมัด หรือข้าวต้มผัด ที่เคยกินกันโดยสิ้นเชิง คือรสชาติของมันหอมกะทิ และนุ่มลิ้นเป็นที่สุด
เมื่อสังเกตดูพบว่ามีสองแบบด้วย ก่อนกลับย่าสากำชับไว้ว่า อย่าเอาใส่ตู้เย็นนะ
ตกดึกปู่เสกไลน์ตามมา แล้วเล่าให้ฟังว่า ขนมที่ให้กินคือ ข้าวเม่าและข้าวฮาง เป็นขนมพื้นเมืองของ นครพนม และมีเฉพาะฤดูเท่านั้น และไม่ได้มีวางขายทั่วไป ต้องสั่งทำ
"ข้าวเม่า" ทำจากข้าวเหนียวที่ยังเป็นข้าวน้ำนม คือข้าวยังไม่แก่ นำเอามา"คั่ว" แล้วผึ่งให้แห้ง แล้วจึงนำมาตำด้วยครกกระเดื่องตำข้าว แล้วเอาข้าวนั้นมาทำข้าวต้มมัด
"ข้าวฮาง"
ทำจากข้าวเหนียวที่แก่กว่าน้ำนมนิดหนึ่ง แล้วเอามา "นึ่ง" แล้วเอามาตากแห้ง แล้วจึงเอามาตำด้วยครกกระเดื่องตำข้าว แล้วจึงเอามาทำข้าวต้มมัด
มิเสียแรงที่ ปู่เสก และย่าสาอุตสาหอบหิ้วมาจากนครพนม ให้ลูกๆ ได้ลิ้มลองความอร่อย ปู่เสกเองเป็นคนท่าอุเทน โดยกำเนิด ยังบอกเลยว่านี่ลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่ามีขนมนี้อยู่ที่ท่าอุเทน .. มิน่าถึงตื่นเต้นมาก เรียกลูกๆ มาชิมกันกลางดึก แต่มันคุ้มจริงๆ
ส่วนที่ย่าสากำชับนั้น ผมดันลืมไป ด้วยว่ากลัวมดจะมาตอม เลยเอาใส่ตู้เย็น วันรุ่งขึ้น รสชาติที่อร่อยสุดยอดเมื่อคืนหายวับไปกับตา อุ่นแบบนึ่งด้วยไมโครเวฟ ยิ่งแล้วใหญ่เหนียวเป็นหนังยางไปเลย
รูปประกอบด้านบน คือการอุ่นด้วยไมโครเวฟนะครับ ของสดๆ จะดูเต่งตึงและใสเนียน หอมกว่านี้คนละเรื่องเลยครับ
ปู่เสก และย่าสา เพิ่งกลับจาก ไหว้บรรพบุรุษที่ อำเภอท่าอุเทน จังหวัดนครพนม
พอกลับมาถึงกรุงเทพฯ ปู่เสกรีบโทรเรียกลูกๆ ให้มารับของชนิดหนึ่งกลางดึก เมื่อเปิดถุงดูพบว่าเป็นของกินลักษณะเหมือนข้าวต้มมัด ย่าสารีบบอกให้ลูกๆ แกะกินเลย ลูกๆ ก็อิดออดนิดหน่อย บอกว่านี่ดึกแล้วไว้ค่อยกินพรุ่งนี้เถอะ แต่ย่าสาก็คะยั้นคะยอให้ลองกินกัน ลูกๆ เลยจำใจต้องแกะห่อที่เข้าใจว่าเป็นข้าวต้มมัดนั้นออกดูและหยิบเข้าปาก พอแตะถึงลิ้นเท่านั้นแหละ ไม่ต้องรอให้ย่าสาคะย้้นคะยออีกรอบแล้ว ต่างคนต่างแกะ ห่อต่อไปเอาเข้าปาก คนละอีกสองสามห่อ เพราะรสชาติของขนมชนิดนี้นั้น มันต่อกับข้าวต้มมัด หรือข้าวต้มผัด ที่เคยกินกันโดยสิ้นเชิง คือรสชาติของมันหอมกะทิ และนุ่มลิ้นเป็นที่สุด
เมื่อสังเกตดูพบว่ามีสองแบบด้วย ก่อนกลับย่าสากำชับไว้ว่า อย่าเอาใส่ตู้เย็นนะ
ตกดึกปู่เสกไลน์ตามมา แล้วเล่าให้ฟังว่า ขนมที่ให้กินคือ ข้าวเม่าและข้าวฮาง เป็นขนมพื้นเมืองของ นครพนม และมีเฉพาะฤดูเท่านั้น และไม่ได้มีวางขายทั่วไป ต้องสั่งทำ
"ข้าวเม่า" ทำจากข้าวเหนียวที่ยังเป็นข้าวน้ำนม คือข้าวยังไม่แก่ นำเอามา"คั่ว" แล้วผึ่งให้แห้ง แล้วจึงนำมาตำด้วยครกกระเดื่องตำข้าว แล้วเอาข้าวนั้นมาทำข้าวต้มมัด
"ข้าวฮาง"
ทำจากข้าวเหนียวที่แก่กว่าน้ำนมนิดหนึ่ง แล้วเอามา "นึ่ง" แล้วเอามาตากแห้ง แล้วจึงเอามาตำด้วยครกกระเดื่องตำข้าว แล้วจึงเอามาทำข้าวต้มมัด
มิเสียแรงที่ ปู่เสก และย่าสาอุตสาหอบหิ้วมาจากนครพนม ให้ลูกๆ ได้ลิ้มลองความอร่อย ปู่เสกเองเป็นคนท่าอุเทน โดยกำเนิด ยังบอกเลยว่านี่ลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่ามีขนมนี้อยู่ที่ท่าอุเทน .. มิน่าถึงตื่นเต้นมาก เรียกลูกๆ มาชิมกันกลางดึก แต่มันคุ้มจริงๆ
ส่วนที่ย่าสากำชับนั้น ผมดันลืมไป ด้วยว่ากลัวมดจะมาตอม เลยเอาใส่ตู้เย็น วันรุ่งขึ้น รสชาติที่อร่อยสุดยอดเมื่อคืนหายวับไปกับตา อุ่นแบบนึ่งด้วยไมโครเวฟ ยิ่งแล้วใหญ่เหนียวเป็นหนังยางไปเลย
รูปประกอบด้านบน คือการอุ่นด้วยไมโครเวฟนะครับ ของสดๆ จะดูเต่งตึงและใสเนียน หอมกว่านี้คนละเรื่องเลยครับ
